FTERRA IME

Fterra ime. Fterra plakë,

Është vend me histori,

gra e burra zemër flakë,

për luftë e për dituri.

                    Lame XHAMA

Nr.5 – nëntor, 1997

UJI NË IXUAR

Në krye të fshatit tënë,

Ujët e ftohët si dëborë,

vjen nga zalli nënë lëmë,

jetë ë gëzim për çdo banorë.

Ujët është i kulluar,

Edhe shkëlqen si argjend,

burim për ta pikturuar,,

rrallë e gjen në tjetër vend.

Tek burimi ka ujë shumë,

Shkon me vijat në çdo anë,

Nuk arrin të zbres në lumë,

Vadit arat anë e mbanë.

                        Lame XHAMA

Nr. – 2, korrik, 1997

FTERRA  JONË

Fterrë e dashur, fshat i bukur, je për mua lule mali,

Bijtë e tu, kudo që janë, të duan e na merr malli.

Aty lindëm dhe u rritëm, me bukën dhe ujin tënd,

Klima jote kaq e mirë, sa i shtrenjtë është ky vend.

Burimet me ujë të ftohtë që s’pushojnë ditë e natë,

Pemët me fruta e hije, të bëjnë jetën të gjatë.

Vendosur në rrëzë të malit, mbi kodra me gjelbërim,

Sa i bukur që më dukesh, atje e kam shpirtin tim!

Mbi kokë malet qëndrojnë, si kështjella natyrore,

Plot lule e minerale, janë zënë dorë për dore.

Balashi dhe Guri i Çokës, që ngrihen si përmendore,

Lugina që krijon lumi, është vërtet madhështore.

Sa herë që vijmë në Fterrë, na gëzon shpirti dhe zemra,

Vijmë plot mall e dashuri, ashtu siç vjen djali tek nëna.

Një aromë të ëmbël ndjejmë, që na kujton fëmijërinë,

Njerëzit e dashur të fshatit, lagjet, rrugët dhe shtëpinë.

Dhe mendimi na shkon larg, tek vitet që kanë shkuar,

Tek njerëzit tanë të mirë, që këtu kanë jetuar.

Bijtë e tu o Fterrë e dashur, kudo që kanë punuar,

Të kanë dhënë emër të mirë, veten dhe ty kanë nderuar.

Ja, kjo është Fterra jonë, fshat i bukur dhe i thjeshtë,

Ne na duket kaq e mirë, kaq e dashur dhe e shtrenjtë.

Bukuria më e madhe, janë njerëzit e tu të mirë,

Punëtorë, arsimdashës, që në shpirt kanë mirësinë.

                                                Feksor SHKURTI

Nr.4 – nëntor, 1977

I PËRPIJ FAQE ME RADHË

Një gazetë mora në dorë,

gjashtë gërma: “Fterra jonë”,

e shkruar nga profesorë,

shkencëtarë dhe doktorë,

që të gjithë të bardhë si borë.

Ec e ec duke lexuar,

dhe gjithnjë duke menduar,

ajo dorë qoftë e bekuar,

që është ngulur n’Ixuar.

I përpij faqet me radhë,

me dëshirë dhe me mall,

se shikoj vëllezërit tanë,

më të shumtët në Tiranë.

O gazeta me kulturë,

Lart, më lart, mos pushofsh kurrë,

Të vënë të gjithë nga një gurë,

Për Fterrën, lënë çdo punë.

                               Shako MEHMETI

 Nr.5 – nëntor 1997

FTERRA

Këtu jeta ka kërkuar të drejtën e saj

duke hapur vend

midis grykave, rrëpirave dhe honeve,

duke hapur vend

midis urisë, vdekjes, midis miteve.

Një shtëpi vjen sipër tjetrës, një kopsht sipër tjetrit,

ashtu siç vjen një përpjekje sipër tjetrës,

një synim sipër tjetrit.

Këtu në çdo hap shpërthejnë burimet si dufet

nga zëmra e Hiqmetit, e Fuatit, e Turhanit.

Këtu sheh aspiratat e tyre tek i mbartin fëmijët

e vegjël nëpër çanta,

tek i mbartin pemët në lulëzimet e tyre,

tek i mbartin këngët dhe vitet.

Këtu sheh pleq

që të afrohen duke u mbështetur në shkopin

                                                            e historisë

me duart e tyre të rreshkura si lëkurë pemësh.

Nëpër damarët e tyre ka rrjedhur lëngu i jetës

i mbartur nëpër kohëra drejt lirisë

si ujë nëpër lugjet e drunjta drejt arave

                                                të djegura nga etja

Këto shtëllunga shkëmbinjsh që shtjellën sipër

                                                çative të Fterrës

janë si kolona antike të ngjeshura

njëra pranë tjetrës,

si një digë kohërash.

Forca e tyre është kjo hedhje vertikale.

Këtu vetëm pak do të priresh drejt vetmisë

së pyjeve dhe shpellave

të rrethojnë papritur legjendat.

Një gur i lëshuar poshtë

të zgjon fëmijërinë dhe zogjtë. Kujdes këmbën!

Atje poshtë Qafa e Rrëmullës

mërzejnë mjegullat

si një tufë delesh. Vjen erë stanesh.

Fishkëllima barinjsh. Napat e varura nëpër

                                                drurë kullojnë hënën.

Këtu hapin kaçupin me dhallë

për të të gostitur

si me musht yjesh. Këtu të japin kënaqësinë

                                                të shohësh

kreshtat e Kurveleshit

si një ngurtësim dallgësh lirie.

Tani këtu jeta e ka fituar të drejtën e saj

e rrethuar nga vendosmëria, nga gëzimi

                                                dhe e ardhmja.

Secili ka një cullufe krenarie,

një torbë këngësh

që lëkundet në degët e lulëzuara të shpirtit të tij.

Në hojet e zemrave roitin ëndrrat.

                                                          Agim MATO

Nr.7 – prill, 1998

FSHATIT FTERRË.

Galishti, Rrëmulla

si kala qëndrojnë

shkëmbinjtë me guva

pëllumba strehojnë.

Në krye të fshatit

akull del burimi

ngado që hedh sytë

qilim gjelbërimi.

Tarraca - brezare

shkallë-shkallë qëndisur

fteriot’ zemër bardhë

 vet i kanë stolisur.

Shtëpitë majë bregut

të mira, të forta

traditë për mikun

hapur qëndron porta.

Lartë në Ixuar

kur pinë kafenë

burrat fjalë shtruar

me mend e me penë.

Ata pleq të ëmbël

me plagë mbi supe

si lisat më këmbë

vitet hedhin tutje.

Djemtë e tu moj Fterrë

drëra, shqipe mali

shkruan epopenë

me gjak ideali.

Ti moj qafë e Bërdës

Mbete heroike

Turhan bir i nënës

s’të harrojnë vitet.

Sot nipër e mbesa

janë të nderuar

kokën lart te shkenca

mjekë të dëgjuar.

Urime nga zemra

juve o fteriotë

gëzime dhe këngë

paçi jetë e mot.

Dhe unë që shkruaj

këto vargje prush

jam në gjakun tuaj

nga fshati LEKDUSH.

                Luan B. ZIFLO

Nr.8 – qershor, 1998

NËNAVE TË FTERRËS

Në të gjitha kohërat, moj nënat e Fterrës

keni qenë dhe jeni, burimi i jetës

dhe kështu rrjedh jeta, brezat vijnë e shkojnë

dashurinë e nënës, kurrë se harrojnë.

Ju nënat Fteriote, moj të mirat nëna

të thjeshta punëtore, duart të argjendta

ju na keni rritur, me shumë mundime

ndaj për juve sot, shkruan zemra ime.

Juve na mëkuat, me qumësht, me bukë

me ujin e Fterrës, me djathin e butë

me gjalpë dybeku, me dhallën e ftohtë

me gjizë, me ullinj, bukë misri të ngrohtë.

Ju lindni dhe rrisni fëmijë të mirë

vajza edhe djem, porsi xhevahirë

ju na edukoni qysh në fëmijëri

të jetojmë me nder. në paqe e liri.

Të jetojmë me nder, me djersën e ballit

mos t’ju thyejmë zemrën, nënës dhe babait

të nderojmë mikun, dhe të mbajmë besën

të nderojmë krahinën, të nderojmë Fterrën.

Të duam arsimin, të duam kulturën

të vazhdojmë shkollat, të nderojmë punën

prindërit, gjithë njerëzit, ne ti respektojmë

porositë tuaja, kurrë s’do ti harrojmë.

Për nënat e shtrenjta, na merr malli shumë

mall që vjen e rritet, e bëhet si lumë

“dashuri e nënës dhe përkëdhelitë”

nuk mund të harrohen, me to jemi rritë.

Sa herë kemi halle, sa herë na merr malli

- Ku je nëna ime, ku je nënë xhani!

Duam të vëmë kokën në prehrin tuaj

të na përkëdhelni, ne t’ju puthim duart.

Si të gjitha nënat, dhe ti nëna ime

shpesh na kini falur, kur bënim gabime

ju na këshillonit, me të ëmblat fjalë

se zemra e nënës, din vetëm të falë.

Jam duke ju parë, duke ju shikuar

Kur shkonit në punë, me djepin ngarkuar

Në arë e në stan, bashkë me burrat tuaj

kur ktheheni nga puna, me shtiza në duar.

S’ka fjalë më të bukur, se sa fjala nënë

e ngrohtë si dielli, e bukur si hënë

s’ka zë më të ëmbël se sa zëri i nënës

si këngë e bilbilit, si këngë e thëllëzës

Gjithmonë do t’ju duam, do t’ju respektojmë

ju që jeni gjallë dhe ato që s’rrojnë

 ju kujtojmë me mall, me shumë dashuri

para emrit Nënë, të gjithë jemi fëmijë

Për nënat e Fterrës, nderim jetë e mot

nga bijtë e bijat, kudo nëpër botë

djemtë dhe vajzat tuaja, kudo që jetojnë

nënën edhe Fterrën, kurrë si harrojnë

Nëna edhe gjyshe, që s’jetoni sot

që s’ju kemi më, e s’ju shohim dot

prehuni të qeta, në “banesën” tuaj

kujtimi i juaj, qoftë i pa harruar.

                                    Feksor SHKURTI     

Nr.9 -.gusht, 1998

FTERRA E VETMUAR

Fterrën tonë të bukur

shumë e kanë braktisur,

të rinjtë e të rejat

gati për t’u nisur.

Të ndarë nëpër botë,

Nënat i kujtojnë,

për ta derdhin lot,

duan t’i takojnë.

Kanë ikur të rinjtë,

punojnë në vend të huaj

dhe Fterrën e kanë lënë

të heqë e të vuaj.

Njerëzit që kanë mbetur

punojnë për ditë,

janë lodhur e tretur

të rritin fëmijët.

Kthehuni, o njerëz

përsëri në Fterrë

dhe ajo të bëhet

si ka qenë një herë.

                               Elira Elezi

Nxënëse në klasën e IV Shkolla “Dora D’Istria”

                          Tiranë

Nr.10 – tetor, 1998

EMIGRANTËVE TË FTERRËS

Fterra ime e dashur, të shoh të mërzitur

pse ke varur kokën, si lulja e fishkur?

Moj lulja e bukur, në rrëzë të malit,

thuamë një fjalë, hapja zemrën djalit.

“- Më kanë ikur djemtë, kanë shkuar larg,

në dhera të huaj, janë emigrantë,

ikën djemtë e vajzat, punojnë nëpër botë,

se unë jam e varfër e nuk i mbaj botë.

Si erdhi kjo kohë, se mendoja dot,

Kam mbetur e shkretë, si një vend pa zot

më ka ikur rinia, më ka lënë të shkretë

dhe kam mbetur vetëm më fëmijë e pleq.

Këtu kanë lënë nënat, baballarët,

njerëzit më të dashur, gjithë bashkëfshatarët.

Si lodh vetëm puna, po i djeg dhe malli,

si ata  dhe neve u ndamë për së gjalli.

Dhe ikën si mundën, me tokë e me det,

Paska qenë i rëndë i shkreti kurbet,

plagë që s’shërohet do mbetet për jetë

për juve që ikët e dot nuk u kthetë!

Valterin e Mirtes e përpiu deti,

as gjallë e as vdekur, s’u mor vesh i shkreti.

Peniku i Dullos iku aq i ri!

Me Osmën e Ruke, vdiqën në Greqi.”

Shkuan djemtë e Fterrës, për jetë më të mirë,

për bukën e gojës, për të rrit fëmijët,

kudo ku kane vajtur e kanë punuar

veten edhe fshatin e kane nderuar.

Sado larg të vini, kudo që të shkoni,

me mendje, me zemër, në Fterrë jetoni.

Do ktheheni prapë, se ju dogji malli,

se s’duron dot nëna të ndahet nga djali.

Në Fterrë kemi rrënjët, atje kemi lindë,

atje njohëm veten, atje jemi rritë,

atje kemi njerëzit, prindër, far e fis,

kemi shumë kujtime, gurët e shtëpisë.

- O fteriotë të dashur, ngado që të shkoni,

ku t’iu çojë fati, kudo që jetoni

ujin e Ixorit kurrë mos e harroni!

Fterrën tonë të shtrenjtë, si Nënën ta doni!

                                        Feksor SHKURTI

Nr.10 – tetor, 1998

DËSHMOREVE  TË FTERRËS

Pranë burimit të kulluar

Me ujë të ftohët dëborë

Në pllakadë janë shkruar

Gjashtë yj, gjashtë dëshmorë

Gjashtë yje të pashuar

Për Atdhe në luftë ranë

Gjashtë trima të lëvduar

Për liri jetën e dhanë

Gjaku i tyre i kulluar

Skuqi vendin anembanë

Në histori janë shkruar

Populli në zemër i mban

             Lame XHAMA

Nr.13 – prill, 1999

FTERRË - ZEMRA IME

Fshati im i bukur Fterrë

i vendosur në luginë,

plot me gjelbërim dhe pemë

që ta shtojnë bukurinë.

Ujët që buron nga mali,

burime me shumë vlerë,

për ty më ka marrë malli,

fshati im i bukur Fterrë.

Fterra ime gjithë brezare

më dukesh një mrekulli

në mes rrethuar me male

porsi zogu në kuvli.

                               Server Dauti

Nr.15 – gusht, 1999

FTERRA, KASABAJA LABE

Tej e përkëtej, male,

Fterrë, o kasabaja labe! 

Minareja mbi saraje,

Fterrë, o kasabaja labe! 

Kaçandonia nëpër krale,

Fterrë, o kasabaja labe! 

Fjalëholla, argjendare,

Fterrë, o kasabaja labe! 

Bukëdhënësja në halle,

Fterrë, o kasabaja labe! 

Shpirt e zemër Shqipëtare,

Fterrë, o kasabaja labe! 

Nga çdo anë Evropiane.

Fterrë, o kasabaja labe! 

                               Lefter Çipa

Nr.16 – tetor, 1999

FTERRË E BUKUR RRËZË SHKËMBIT

Fterrë e bukur rrëzë shkëmbit,

Hapi krahët e prit djemtë,

bijtë dhe miqtë e këtij vendi,

që për ta je shumë e shtrenjtë.

Mirsevini bij të dashur!

Fterrën plakë e ka marrë malli,

gëzohem që u shoh bashkë

Njëri-tjetrit mos ju ndani.

Të duam, o fshati ynë,

ti o vendi im i bukur!

Uji yt është gjaku ynë,

ndaj jemi të pashkëputur

                       Hasan MEHMETI

Nr.16 – tetor, 1999

NE NGREMË DOLLINË E URIMIT       

Vend i dashur ku kam lerë,

ke gëzim sot as më thua;

t’i mblodha të gjithë një herë

tek uji i ftohtë n’Ixuar.

Shkëmbi i Lekes kështjellë,

që je kurorë mbi mua,

dukej si shpatë mbi Fterrë,

legjendë për kohët e tua.

Pesë shtatori këtë herë

do mbetet i paharruar;

këndojmë për ty,  o moj Fterrë,

me mendje e dije të shquar.

Për të gjithë bijtë me vlerë

erdhi dita e takimit,

ju mirësvini në Fterrë.

Ne ngremë dollinë e urimit.

Dhe ne nga malet e sertë,

nga zemra na del urimi:

U mbledhshim prapë sa më shpejtë

në Ixuar tek burimi.

                                    Tomor AVRECI

Nr.16 – tetor, 1999

FTERRA GAZETËN E NXORI

Mori vesh e kush s’e mori

para ca kohe të shkuar,

Fterra gazetën e nxori

nga djemtë e saj të shquar.

Ja pesëqind e shtatëdhjetë,

historia nëpër vite

shpaloset fletë më fletë,

lavdinë ma lartë ja ngrite.

Këta djem të fshatit tonë

me punë e kurajo shumë,

ca doktorë, ca profesorë,

djemtë e fshatit me vulë.

O vëllezër nismëtarë

Fterra sot është e nderuar,

të gjithë ne jemi krenarë

për rrugën që kemi filluar.

                             Tomor AVRECI

Nr.16 – tetor, 1999

 “ I ZIU S’I POQA DOT,

ERDHËN DJE E IKËN SOT!”

Nuk u them se cilën ditë

dola për karshi shtëpive,

nuk e di pse je mërzitë,

pse s’më flet, o Fterra ime?

Ikën ata që të erdhë

atë ditë të paharruar,

si foshnja nënës t’u derdhë

kur e pret në kraharuar.

S’erdhën për të ngrënë e pirë,

as për të mbjellur kuvende,

po erdhën ku kishin lindë,

rreth e rreth në vatrën tënde.

Do bëj autokritikë

për diku ndonjë të metë,

veç me zemër u kam pritë,

ma bëni hallall për jetë!

                                Teno LONA

Nr.16 – tetor, 1999

MOS I DIGJNI PYJET E FTERRËS

Që nga lumi gjer tek malet, veshur plot me gjelbërim,

Ara, kodra dhe kullota, bukuri e fshatit tim.

Këtë natyrë kaq të bukur, që vetë Zoti na ka falë

Ta ruajmë e mos ta prishim, se ajo na mban të gjallë.

Ju njerëzit e mirë të fshatit, që në Fterrën tonë jetoni,

Pyjet e bukur dhe malet  mos i digjni t’i shkretoni,

Mos ua prishni bukurinë, që i ka falur natyra,

Mos digjni, mos shkatërroni, po bëni punë të mira.

Zjarri sjell shumë të keqja, ai djeg e përvëlon,

Ai than lulet dhe barin dhe tokën e shkatërron,

Ai tremb kafshët dhe shpendët dhe nga pylli i largon,

Ai than tokën dhe gurët dhe burimet i shteron.

Edhe zogjtë, kafshët e bletët, pa pyjet s’mund të jetojnë,

Atje ushqehen dhe shtohen dhe natyrën zbukurojnë.

Pa mish, bulmet e mjaltë, në Fterrë s’mund të jetojmë,

Ndaj të mos i djegim pyjet, por t’i ruajmë e t’i shtojmë.

Se shkurret, pemët dhe pyjet, e mbajnë dhe ruajnë tokën,

Nuk e lënë që të dëmtohet, të rrëshqas, të varfërohet.

Pa tokë, pyje e kullota, si do shtohet bagëtia,

Pa bulmet, fruta e ngrohje, nuk mund të rritet fëmija.

Prandaj, o njerëz të mirë, hiqni dorë nga përcëllimat,

Që djegin e shkatërrojnë e nuk na sjellin të mira,

Se po vazhduam kështu,që ta “djegim” Fterrën tonë

dhe Zoti do zëmërohet, dhe burimet do shterojnë.

                                                      Feksor SHKURTI

Nr.18 – shkurt, 2000

FSHATIT TIM, FTERRË

Ku kam lindur, ku jam rritur,

ku kam jetuar dhe unë,

ku kam bredhur ku kam lojtur,

ku kam njohur veten burrë,

pranë kroit shekullor,

që kam pirë m’atë ujë,

rrëzë malit, afër pyllit,

sipër tyre shkëmb e gurë.

Unë të dua fshati im,

sepse je i bukur shumë,

s’më duhet se çthonë bota,

më të mirin të çmoj unë.

Për rreth teje disa male,

prej Fonice në Rrëmullë,

me Galisht me Kushtëbabë,

motra ime kish haurë;

të dy bashkë me të shoqnë

qysh nga mëngjezi në punë,

ca bravare, ndonjë pelë,

nja dy qe dhe jo më shumë.

             Autori Surja MITA

Nr.18 – shkurt, 2000

KËNGË PËR FSHATIN TONË

Fshati im i dashur,

Fshat i shtrenjtë Fterrë,

I bukur i pasur

Po bëhesh përherë.

Fshati im i dashur,

O sa po ndryshon,

Drita elektrike

Tashti të ndriçon.

                        Arta HIZMO

Nr.20 – qershor, 2000

URIM GAZETËS

Mora penën në dorë,

Desha të shkruaj nja dy

Për gazetën "Fterra jonë",

Që mbeti në histori.

Këtu e tre vjet më parë

U mblodhën e biseduan

Bijtë tanë në Tiranë,

Gazetën për të botuar.

Moj gazeta "Fterra jonë",

Megjithëse je shumë e re,

Ti ke bërë shumë jehonë,

Je shumë e dashur për ne.

                    Server DAUTI

Nr.20 – qershor, 2000

JU, VAJZAT E FTERRËS SONË

Si tufa me trëndelinë, mbledhur në malet e Fterrës,

Si gonxhet e trëndafilit, ku shkëlqejnë pikat e vesës,

Si një tufë me karafila, të bukura e plot aromë,

Si manushaqet e prillit, ju vajzat e Fterrës sonë.

2

Gjithë lulet e pranverës, aromën ju kanë dhuruar,

Me gjethe, gonxhe e petale ju kanë veshur e zbukuruar,

Fluturat, zogjtë dhe djemtë ju kanë zili bukurinë,

"Bilbilat" me zë të bukur  ju këndojnë për dashurinë.

3

Jeni të urta, të ndershme, të bukura si drita e Hënës,

Bukurinë dhe mirësinë i kini trashëgim prej nënës.

Jeni si thëllëza mali, jeni porsi lule maji,

Krenarinë dhe mençurinë i keni marrë nga babai.

4

Ju, vajzat e Fterrës sonë, jeni të thjeshta, të mira,

Të dashura e shumë të bukura, nga shpirti dhe nga fytyra.

Kur bëheni nuse dhe nëna, seç ju shtohet bukuria,

Dhe kur kujtoni rininë, thoni - iku vajzëria…

5

Të lumtura qofshi  gjithmonë, ju motrat e mia,

Vajza, nuse, nëna, , të afërme dhe kushërira,

Nuk e di se si më erdhi për Ju sot ky frymëzim,

Jam shumë i lumtur që shkrova, për vajzat e fshatit tim.

                                                          Feksor SHKURTI

Nr.21 – gusht, 2000

FTERRË E DASHUR DHE E MIRË

Vend i bukur prej natyre,

Ndonjëherë ulem dhe rri,

Të kujtoj, o Fterra ime,

Me dhimbje e lot në sy.

Për ty nisa dhe do shkruaj.

Me mall, që më djeg në gji,

Këtu shkova ditë dhe muaj,

Këtu kaloj këtë rini.

Këtu jam i dashuruar,

Me natyrën që ke ti,

Çdo gjë je ti për mua,

Dritë, shpresë, krenari.

Është i bukur gjelbërimi,

Ke dhe pemë e hije plot,

Edhe ujët e burimit,

Mrekulli që s'e gjen dot.

Vitet ikin dhe harrohen,

Në ditët e mia sot,

Fterrë e dashur të betohem,

Jo, nga ti nuk ndahem dot!

Gjofterraj, deri në Hies,

Kur shoh bukuritë e tua,

Mbrëmjeve freskia bie,

Ilaçi që shëron mua.

Natyra me bukuritë,

Dhe njerëzit që ti ke pranë,

Thesare janë mirësitë,

Nderi i Fterrës që i mban.

Lavdi Zotit që bekojë,

Fterrën e bukur dhe të mirë,

Shpresë e paqe triumfojë,

Në  demokracinë e lirë.

Fterrë, o vendi i stolive,

Që kur linde me gëzimin,

U dole zot bukurive,

Mëkon paqen dhe urimin

               Tomor AVRECI

Nr.22 – tetor, 2000

O FTERRA JONË KRENARE

Lexoj gazetën tënde,

Dhe ndjej kënaqësi,

Mësoj nga shkrimet e saja,

Shumë gjëra që s'i di.

Ata që bëjnë gazetën

Kanë dashuri për ty,

Janë bijtë e tu, moj Fterrë

Me talent e zgjuarsi.

Djemtë e tu janë shpërndarë,

Punojnë në Shqipëri,

Gjithmonë të bashkuar,

Kanë krenari për ty.

Krenari se je krenare,

Linde fëmijë të mirë,

Nënat na rritën me halle,

N'atë kohë të vështirë.

                       Dhurata Çallo (Durmishi)

Nr.23 – dhjetor, 2000

MËSUESVE  FTERIOTË

Ju mësues te nderuar, qe përhapni diturinë,

Ju qe neve na mësuat, me durim e me dëshire,

Brez pas brezi do jetoni e kurrë s'do ju harrojmë,

Me respekt e dashuri, nxënësit tuaj ju kujtojnë.

Po si valle te harrojmë,mësuesit tanë te pare,

Qe na mësuan te shkruajmë, edhe penën si ta mbajmë?

Edhe sot, pas kaq vjetësh,na duket sikur dëgjojmë,

Këshillat dhe zërin tuaj, kur shkruam te paren shkronje.

Si rrezja e dritës kur del,qe errësirën largon,

Si uji qe rrjedh n'Ixuar e qe kurrë nuk shteron,

Ashtu ka qene e mbetet puna dhe vepra juaj,

O mësuesit tanë te dashur, te thjeshte e te respektuar.

Qofshi për jete te nderuar, mësuesit e fshatit tim,

Juve qe u kemi gjalle dhe ata qe rrojnë ne kujtim,

Nuk mund t'ju përmend me emra,sepse është një liste e gjate,

Po t'ju rreshtoja ne vargje, ju bëheni një armate…

Ne kurrë s'do t'ju harrojmë, sado kohe qe te kaloje,

Dhe pse vitet ikin tutje, me Ju me shume na afrojnë,

Na mësuat dhe edukuat  me dashuri prindërore,

Puna dhe vepra juaj janë  vërtet si përmendore.

Si përmendore e bukur, e larte sa malet e Fterrës,

Ngritur me libra , fletore, me djerse, me bojën e penës,

Me germa t' arta janë shkruar emrat tuaj te nderuar,

O mësuesit fteriote, o pishtarë te pashuar !

                                                      Feksor  Shkurti

Nr.24 – maj, 2001

ME SHPIRT, N'IXUAR PËR DITE

O Fterre, e bukura ime,

Pse ne zemër me je vrare?

Apo ke mbetur jetime,

Ikne djemtë dhe te lanë?

Po ti je Nena e madhe,

Radhe - radhe i rrite djemtë,

Po te gjithë dot s'i mbaje,

U dhe rrugën për ne jete.

E pe vjet ne shtator,

E pe sa shume u gëzove,

Erdhën djem e vajza plot,

Ndenje me ta, u çmallove.

O Fterra jone, e mire,

Djemtë e tu, qe ti ke rrite,

Te vijnë për çdo behare,

Me shpirt n'Ixuar për dite.

Kudo për ty qajnë halle,

Ulen e llafosen shtruar,

Te lidhur si ne një valle,

Bijtë e tu , te respektuar.

Për ne, ti je Nene e shtrenjte,

Ti na ke dhuruar jetën,

Nuk ka emër me te shenjte,

Fteriote nuk mohojnë veten.

                       Server DAUTI

Nr.24 – maj, 2001

I ZIU, SEÇ MË MARR MALLI!

Si ta filloj meselenë, dhe unë s'e di ketë here,

Fuqia me është prere, një vit pa vajtur ne Fterrë.

Ne fshatin qe unë kam lere, qe ne mendje e kam për dite

Andej nga kullosij dhite, here pa buke e here pa kripe,

Cope-cope e çike-çike, opinga ne këmbe hiç.

I ziu, seç me merr malli, te dal nga maja e malit.

Fshatin ta kem për karshi, tere respekt e dashuri,

Dhe ta them kënge labçe, te qaj jetën me lloi,

Ç’më kane thëne  e ç’kam dëgjuar, dhe ç'kam pare vete me sy,

Çfarë mbaj mend kur jesh i vogël, deri sot ne pleqëri.

                                              Myrteza BRINJA

Nr.24 – maj, 2001

NË  “PARLAMENT”

Me orgjinë jemi nga Fterra

Edhe gjak të njëri-tjetrit.

Çdo ditë në Dajt, te Taverna

Në seancë të “Parlamentit”.

Kryetar kemi të zgjedhur

Dilaverin, burrë të zgjuar

Botën ka shëtit e bredhur,

Por Fterrën s’e ka harruar.

Është i dashur, burrëror,

Me lezet e thotë çdo fjalë,

por edhe me plot humor

Zoti Madh të na e falë.

Për çdo punë në “Parlament”

Agronin, kemi zëdhënës,

Është burrë inteligjent,

e quajmë edhe zëvendës.

Ç’do gjë mirë e kupton,

I aftë si një kompjuter,

Asnjëherë nuk gabon,

I dëgjon, pro dhe kundër.

Në çdo debat triumfon,

Jo se kërkon llogari,

por me zemër u ofron

të gjithave nga pak dashuri.

Guro Zeneli, kur vjen,

Të gjithë gëzojmë me zemër.

Të dashur, si ky nuk gjen,

Ka bërë Fterrën me emër.

“Parlament” me shumë anëtarë,

Të gjithë vijnë me dëshirë.

Hyjnë e dalin pa orar,

Dhe kohën e kalojnë mirë.

Përgjithësisht pimë kafe,

Me raste ka dhe raki.

Asnjë nuk i bën bisht,

kur ngrihet ndonjë dolli.

Bardhyli, na thotë’ gëzuar!

I zë shokët me radhë,

Dhe me uzo të pashuar,

Ç do person, gotën të marrë.

Na fton të blejmë bileta,

Që fatin ne, ta provojmë

Ç’do ditë na zbrazet kuleta,

Kushedi, kur do fitojmë.

Skënderi, e ka lezetin,

sepse shumë ka lexuar,

por po s’ i dite sekretin

E ke për të pësuar.

Rakipi, bën shumë pyetje,

Për këtë gjë dallohet,

Me që ka ardhë nga Vlora,

Do që çdo gjë t’i pranohet,

Musai, ka qejf rakinë,

Por të jetë e dalë nga rrushi,

Ndryshe nuk e ngre dollinë,

Kushdo gotën, që t’ia mbushi.

Luanit, të mos i hamë hakun,

Mjek me kulturë, shumë i mirë,

Por po ti ofrosh konjakun

E pranon me plot dëshirë.

Çdo ditë vjen dhe Haliti

Për një gjë preokupohet

Thotë: “Amani more, vëllezër,

rruga e Fterrës të na shtrohet”.

Vijnë dhe shumë të tjerë,

Që nuk i përmenda sot,

po i le për tjetër herë,

se sebepe kemi plot.

Sidoqoftë kalojmë mirë,

Nuk vijmë kot vërdallë,

Në bisedë me njëri-tjetrin,

Kemi heqë çdo andrallë.

                   Musa SHKURTI

SI DALLËNDYSHET E PARA

Si dallëndyshet e para, që mësojnë fluturimin,

Erdhi gazeta "Fterra jonë",  ato dite te bukura prilli,

Pesë vjet kanë kaluar, qysh kur doli numri i parë

Sa shumë ka fluturuar, kudo ku fteriotët janë.

Me krahët e saj të bukur, fluturon mbi fushë e male,

Anë e mbanë Atdheut tonë, edhe mbi dete e oqeane,

I bie botës, tej e mbanë, me krahët e saj të shpejtë,

Dhe na e sjell Fterrën pranë, tani edhe ne internet.

Mbi krahët dhe faqe e tua, shumë është shkrojtur e do shkruhet

Nga bijat dhe bijtë e tu, Fterra e dashur me ta mburret,

Nga zemra sot i urojmë, botuesit e tu të zgjuar,

Bijtë e denjë të fshatit tonë, të thjeshtë e të respektuar.

Moj gazetë, moj dallëndyshe, qoftë e gjatë rruga jote,

Ti je bërë kaq e dashur, për çdo fteriot dhe fteriote,

Je dallëndyshja e parë që erdhe në krahinën tonë,

Pas teje Borshi, Kuçi, Golemi, jetë të gjatë ju urojmë.

                                                    Feksor Shkurti

MALLI MË MERR

Malli më merr për fshatin tim,

Dhe kam dëshirë të shkoj.

Të shoh shtëpinë, ku linda dhe u rrita,

Nga koshtrat për qark, deri në Korita,

Të flija një herë tek shtrati, pranë manit,

Të dëgjoja lehjet e qenit, këmborët stanit.

Të dilja që me natë në Bërdë, përmbi hundë,

Ku lozin e kullosin thëllëzat, këngë shumë.

Të shohja si Nëna, rrihte qumësht në dybek,

Të ngrehja dërrasa për zogjtë, në çdo shteg.

Të shihja Nënën, si kandilen ndizte,

Që tirrte lesh dhe në argali, po rrinte.

Të shkoja në një dasmë fshati,

Ku hanim mish nga kullotë, mal-larti

Ku hidhnin valle dhe këngë hareje

Dhe ngrinin dolli, me filxhan kafeje.

Të shihja si burrat vallen po lonin,

Kërcenin mbi dysheme sa s’fluturonin

Vallen “Moj e bardha si lejeni” këndonin

Në dasma e ahengje kudo të shkonim.

                                                                   Rakip Korkuti

ËSHTË NJË SHTËPI

Është një shtëpi

Mbi një bregore të gjelbëruar,

Me dy dritare si sy,

Më shohin mua,

Më ruajnë mua.

Është një shtëpi

Më ndjek kudo që vete, ka vite,

Më rri në mëndje, më rri në sy,

Më rri në ëndrra, është e dhembshur si një nënë,

Sa herë që shkoj

shikoj sy mysafir më pushton një ngazëllim e rrallë,

Thua se atje i gjeta dikur

 hënën, yjet, dhe detin që shushurin në muzg,

Pyllin e lartë, përrallat e çuditshme dhe drejtpeshimin e jetës,

Mendimet për të gjitha vjershat që shkrova,

Aty unë njoha dikur atë fëmijën me bluzën me një komçë

E me pantallona kaki, prerë nga stofi i ditëve të luftës.

Është një shtëpi

Me një fik në oborr,

Brejtur dhe kërrusur si një plak i brengosur,

Dhe vija e ujit që shushurin nën të plot mall,

Ca shkallë të gurta të çojnë tek porta e saj,

Një dritare sheh akoma nga rruga.

Nuk e di në janë akoma meneksheja dhe borziloku

Që i vadiste mëngjes për mëngjes nëna ime?

Të gjitha këto unë i kam të skicuara në memorie,

Në një papirus të çuditshëm që s’e sheh askush

E me një bojë të çuditshme që s’di ku e kam gjetur.

Është një shtëpi

Me dy dritare si sy

Më ndjek mua,

Më ruan mua.

Streha ime e parë,

Kënga ime e parë,

Shkolle ime e parë,

Malli im i parë,

Aerodromi im i parë

I lartësisë së ditëve të sotme.

Sulejman MATO

Nr. 29 – gusht 2002

FTERRË, MOJ E MIRA NËNË

Fterra moj e mira Nënë

            Ç’më merr malli

Stisur me male të rëndë

            Gjer te zalli

Me aromë erë mali

            Gur stërralli

Uji i ftohtë kudo ndodhur

            Si kristali.

Ç’më merë malli i mërguar

            S’duroj dot

Pa të parë e pa takuar

            Për çdo mot

Pa të ardhë në gjirin tënd

            Kështu si sot

Sa gëzim gjithë së bashku

            Gjithë tok

Dhe ja themi këngës labe

            Gëzim plot.

Fterrë moj e mira Nënë

            Ato vite

Ç’ti harroj unë varfanjaku

            Si më rrite

Si më linde n’atë skamje

            Më kalite

Më dhe qumësht, buke e ujë

            Rreze drite

Më dhe dije, edukatë

            Dhe më nise

Ti shërbeja Shqipërisë

            Nëpër vise

Të mësoja sa më shumë

            Për veprime

Të shpërndaja djersën time

            Në ndërtime

Dhe të mbroja çdo fitore

            Nga ngacmimet.

Fterrë moj e mira Nënë

            Hapi fletët

Dhe trego hallet e tua,

            Të vërtetën.

Historinë që ke kaluar

            Gjithë jetën

Trego meritat e tua

            Nëpër vite

Për djemtë e vajzat që rrite

            Rreze drite

Që ta dinë gjithë fteriotët

            Edhe sot

Kudo që janë e punojnë

            Nëpër botë

Dhe të ta ngrënë lavdinë

            Çdo fteriot

Dhe për ty o Nënë Fterrë

            Të mendojnë

Kush të mundë sado pak

            Të të ndihmojë.

Hader HADERI

Nr. 29 – gusht 2002

KATËR POEZI

1. Mesazh urimi

O shtator nëntëdhjetë e nëntë, tek unë je i paharruar,

Sa herë, do me vish ndërmend, aq për ty, do të rri zgjuar.

“Lëri rreshtat nostalgjike”, shokët kur ngasin e thonë,

Por më shumë, më mbushen sytë, në mallin e fshatit tonë.

O ju vëllezër dhe shokë, nga zemra jo, nuk ju ndaj,

Dhe në qofsha nëpër botë, Malli Fterrën s’do ma ndajë.

2. Linde djem si xixëllonjë

Kur dëgjoj e më kanë thënë, ku këndon bilbili vetë,

Ku ngre Teno Lona këngë, shpirti ynë ngrihet peshë.

Kur pije gjirin e Nënës, rrëzë malit me aroma,

Bashkë me zërin e thëllëzës, linde djem si xixëllonja.

Të shpërthejë kënga juaj, e ngrohtë si diell i zjarrtë,

O djem, nder i vatrës suaj, fama nëpër botë u vaftë.

Kur dëgjoj e më kanë thënë, nëpër breza të kaluar,

Këngë moj, që tunde vendë, djemtë tanë, të mbajnë zgjuar.

Të mbajnë e të duan shumë, kënga - nder i Fterrës sonë,

Djemtë tanë, që s’bëjnë gjumë, fishekzjarrë xixëllojnë.

3. Sot, kjo ditë e bukur

Sot kjo ditë e bukur, të gjithë jemi mbledhë,

Kurrë s’me është dukur, sot kjo ditë pranvere.

Po dal larg nga kodrat, të vij nga liqeni,

Vëllezër e motra,  sot gëzim  e kemi.

Të shoh bukuritë, dhe të çlodhem pak,

T’i lëmë dhe mërzitë,  dhe të gëzojmë bashkë.

Se kështu si sot, ne një vit të shkuar,

U mblodhën fteriotë, bashkë për t’u takuar.

Bashkë e të pandarë,  përsëri kaq pranë,

Mblidhemi me mall, këtu në Tiranë.

Sot, edhe nga hera, të gjithë të bashkuar,

Vendi  ynë është Fterra,  aty, në Ixuar.

4. Kënga jote, jeta jonë

Gjelbëron, maja me majë, dhe kënga e zogut verdhë,

Nëpër ato gryka - pllaja,  ku kishe bere folenë.

Kënduar dhe hequr valle, emri  yt, mori dhenë,

Pena jote,  hodhi rrënjë, nëpër maja me shkëmbenj.

Nëpër zile dhishë u fale, mendje krijuesi me penë,

Kënga jote - lule prilli,  rritet bari gjelbëruar,

Kur këndon, pushon bilbili, këngën tënde ka dëgjuar.

Historia, malet tona, për ty do flasin gjithmonë,

O rapsodi Teno Lona, kënga jote, jeta jonë.

Tomor  Avreci

Nr. 31 – dhjetor 2002

Jemi  të malluar

Fterra jonë e dashur, shumë je vogëluar,

Të ikën të rinjtë, duke u larguar…

Baçet dhe pemët, rrinë pa punuar,

I lanë të zotë, nëpër botë kanë shkuar.

Ferrat dhe shkurret, i kanë mbuluar,

Shtëpitë dhe ledhet, mbetnë pa rregulluar.

Kanë ngelur pleqtë, mendje turbulluar,

Për ditë luten Zotit, t’ju sjellë në dheun tuaj.

Se ujët e ftohtë, nuk ka të çmuar,

Klima e freskët, na fton për të shkuar.

Këmborët e zilet, bien pa pushuar,

Dhe gazeta « Fterra jonë », na do të bashkuar.

Gazeta kujton, ata që e kanë krijuar,

Brezi i ri, për të mos e harruar.

Ne që jemi pleq, e ju të larguar,

Të gjithë për Fterrën, jemi të malluar.

Beje Zhupa   

Nr. 31 – dhjetor 2002

KRIJIMTARI POPULLORE

Nëpër vite lashtësie

Nëpër vite lashtësie,

Thellë në shtigjet e lirisë,

Do hedh vargje poezie,

Për Fterrën e diturisë,

Do këndoj siç është zakoni,

Nëpër treva Kurveleshi,

Për ata trima që nxori,

Kohëve kur shpatën çveshi.

Po shkruaj për ty, o Fterrë,

Për ata brezat e parë,

Vendi burrave përherë,

Fterjotët janë atdhetarë.

Kaluar në rrugë e shtigje,

Fterrë e lashtë e mençurisë,

Ku kërkoje rreze drite,

Duke çarë mes stuhisë.

Luftove me pushkë e penë,

Se ishe në robëri,

Në këmbë përherë u ngrenë,

Gjithë fterjotët për liri.

I shtrenjte ishte vatani,

Në mjerim e plagë shumë,

Po s’luajte nga istikami,

Dhe s’u përule në gjunjë.

Te  Gjolekë Labi i  sertë,

Mulla  Lazo dituria,

Këshillonte urtësinë, 

Të mundej Perandoria.

Një shekull e ca të shkuar,

Islam Fterra në komandë,

Me grekun duke luftuar,

Në Lëkurës mbi Sarandë.

Me burrat në luftë vanë,

Nënat dhe gratë fteriote,

Lidhur dyfekun me gjalmë,

Mene Zhupja  patriote.

Më  katërmbëdhjetë dhjetor,

Mbeti  ditë e paharruar,

Bashkuar fëmijë e pleq,

Flamurin për ta festuar.

I pari Selim Gjonika,

Mullai  me dituri,

Fterjoti ynë fisnik,

Hapi shkollë në histori.

Kur erdhi viti njëzetë,

Në krye doli Atdheu,

Në ballë seç priu vetë,

Komandanti Xhafer  Shehu.

Ishte viti njëstekatër,

Noli vjen në qeveri,

E mbështetën demokratët,

Fteriotë me mençuri.

Kur erdhën kohë të qarta,

U bë jeta qetësi,

Drejt dijes u hodhën hapa,

Fteriotë në mësuesi.

Po lufta nisi përsëri,

Dhe fteriotë prapë  u mblodhë,

Hiqmeti me dituri,

Mori timonin në dorë.

Në gjithë kohët me radhe,

Që i përmend historia,

Fterjotët kurrë s’u përçanë,

Ashtu siç donte liria.

Dhe 50 vjetët e shkuar,

Përsëri bashkësia ,

Nuk u trondit asnjëherë,

Siç e deshi mençuria.

Tomor Avreci

Nr.37 – shkurt 2004

Ti  moj vajza mërgimtare...

Ti moj vajza mërgimtare,
Nga na vjen e ku ke qenë?
Si hëna që shkon mbi male,
Që asnjë s'i njohu zënë.

Unë erdha në tokën time,
Dheu im, që më ka lindë,
Te gjuha me ligjërime,
Te Nëna që më dha gjinë.

Vendi yt që të ka lindë,
Të pret si lulen- behari,
Ku foshnja s'e lëshon gjinë,
Dhe nëna s'ngopet së qari.

Jeta, çoi në mërgim,
Po shpirtin këtu e lamë,
Se vendlindja, nuk ka çmim,
Ndaj, me mëndje këtu jam.

Dhe mbille përtej kufijve,
Dhe vadite, që të mbijë,
Mase, flet me gjuhën time,
Ai që s'e di, ta dijë...

                                 Teno Lona

Nr.41 – tetor 2004

Ku Fterrës i thonë: Nënë!

Ku ka histori të bërë,
Ku lahen malet me hënë,
Ku Ixori buron këngë,
Ku hidhet vallja e rëndë,
Ku mendja lindi në këmbë,
Ku shtrojnë burrat kuvendë,
Ku janë bujarë të tërë,
Ku qëndron fjala e dhënë,
Ku ka mençuria rrënjë,
Ku fjala qëndron më këmbë,
Ku ka zogj, në çdo pëllëmbë,
Këtu i thonë Fterrës: Nënë !

Teksti: Muhamet Tartari,

 

Nr.41 – tetor 2004

Fterrës sime,

Fterrë, vij për herë të parë,
Që të shikoj këto anë,
Më një bukuri të rrallë.
Do t'ju tregoj për Babanë,
Që kishte marrë dynjanë,
Në Stamboll për hoxh' i parë,
Moj Fterrë, e bukura shumë,
Që ke mbjellë kaq kulturë.
E ç'të të them për Babanë,
Që s'e nxori dot meraknë
Me dhimbje në krahëruar,
Të pinte ujë në Ixuar.
Po erdha unë, bija sot,
Më mbushe me mall e lot...

Ikbale Hamdi Mita  Vlorë.

MIRË SE VINI

Mirë se vini, mirë se vini

Motra dhe vëllezër fteriot

Në Ixuar tek burimit,

Sa gëzim që kemi sot.

Vijnë fteriotët nga mërgimi

Nga malli të përvëluar

Pranë nënës që i lindi

Me qumësht gjiri mëkuar.

Na kanë ardhë, miq e shokë

Edhe gjitonët tanë

E bëtë traditë, o fteriotë,

Që nga Fterra në çdo anë

Këtu pranë kam dy poet

Nga Piluri dhe Mesapliku

O Lefter e Muhamet

Pena juaj plumb belxhiku.

Fterrë krenaria jone

Fshati ynë i diturisë

Me profesorë e doktorë

Ta kanë rritur lavdinë

Servet DAUTI.

Nr.41 – tetor 2004

Fterrë, botë midis malesh…

1.

Fterrë botë midis malesh

O ylberi që nuk kapesh,

Ç’ke një dritë përpara syve,

Si një dritë e perëndive

Qielli përpjetë kaluar,

Bukurinë ta ka pikuar,

Ndaj dhe ke burra të flaktë,

Djem të bukur dhe të arte,

Djem të bukur dhe të mençur,

Për historinë janë gjendur.

2.

Fterrë moj pika e besës,

Shkëmbi me mjaltë i bletës,

Pesë mehallat në gryka,

Si pesë kupa të florinjta.

Zallet në varrenë e bardhë,

Kanë burime të kristaltë,

Aty shpirti gjen shërimet,

Aty dashuritë rriten,

3.

Të gjithë vashat vitore,

Porsi hënëza qiellore,

Nuse për të nusëruar,

Viset për të zbukuruar.

Vashëza trëndafilishte,

Yjeve u bëjnë zgjime,

I zgjuajnë yjet nga ëndrrat,

Në trëndafil, i kthejnë gjëmbat,

Zemra djemve u rrëmbejnë,

Marrin dhe në zogj i kthejnë,

4.

Fterrë moj si kupë argjendi,

Kush engjëll pranë të ndënji?

Mos është engjëll i miqësisë,

Që flet gjuhën e Perëndisë,

Që flet gjuhën e tërë zogje,

Ndaj dhe Zoti zbret për shlodhje,

Këtu i gjalli s’ka vdekje,

Dhe i vdekuri s’pranon tretje.

5.

Fterrë jastëk i poetit,

Syr’ i bukur karshi detit,

Tek ti s’mbaron vjershërimi,

Se ka shtrojenë bilbili.

Ndaj këtu lista gjethojnë,

Edhe burrat flakërojnë,

Këtu gërxhet gjerdanohen,

Këtu mjegullat largohen,

Këtu s’pranon  vendi hije,

Se syr’i Diellit bie.       

6.

Fterrë zemër e miqësisë,

Ku është fjal’ e mençurisë,

Ku bie, e shfaq zambakun,

Ku kuvendimi shtron sharkun,

Urë e Labërisë së madhe,

Që lidh detinë me male,

Lidh Bregun me Labërinë,

Zemra kërkon gjakësi,

Gjaku gjakut i jep dorën,

Malet shkarkojnë dëborën.

7.

Vendi, këtu gjen gjuhën,

Këtu, ku puth buza buzën,

Këtu loti bëhet këngë,

Këtu guri peshon rëndë,

Këtu guri s’rrokulliset,

Por dhe shkëmbi nuk gremiset,

Se mali s’ka shkarë kurrë,

Këtu nuk bie furtunë,

Se flitet gjuhë e shqipes,

Flamuri lart valëvitet.

8.

Këtu zogu përplas krahët,

Këtu vrapin, mbajnë valët,

Këtu shkëmbi, të jep dorën,

Këtu mali të ul  kokën,

Këtu erërat vijnë e kthehen,

Këtu vetë burimet dehen,

Këtu zbardhon, bardhësia,

Këtu rri zgjuar liria,

Këtu zbret e shlodhet  Dielli,

Këtu e shtrin shpirtin  Qielli.

9.

Këtu, dhëndurë dhe nuse,

Mbjellin edhe mbledhin lule,

Këtu  rrojnë që të gjithë,

Shkulin net e mbjellin ditë.

Këtu foshnjën e rrit vesa,

Pleqërinë e mban shpresa,

Këtu bota e do botën,

Këtu djali do babanë,

Këtu vëllai do vëllanë,

Nga motra kurrë s’janë ndarë.

10.

Këtu dihet ç’është Atdheu,

Që kur ishte Skënderbeu,

Këtu është shkolluar jeta ,

Kur Prizren i lidhi besa,

Këtu u firmos me dorë,

Për Smajl Qemalin Vlorë,

Këtu kënga ishte marrë,

Që kur ka lerë lab’ i parë,

Këtu dhe dyfeku krisi,

Kur liria rrugën nisi,

Këtu pati djersë dhe punë,

Lulëzimi s’u tha kurrë,

Këtu ish demokracia,

Që kur ka qenë Labëria.

11

Këtu hëna i lan faqet,

Kur mëngjesi vjen dhe hapet,

Po të ish Noli në Fterrë,

S’do ta kish lënë Atdhenë,

Se këtu ra dhe trumbeta,

Kur dha kushtrimin Gjoleka.

12.

Këtu  flet gjuha e zemrës,

Me fjalë të ëmbël të këngës,

Siç i flet dhe miku mikut,

Siç i flet trimi fisnikut,

Ky është zër’ i bashkësisë,

Dashuria e kombësisë,

Kjo është jetë e jetuar,

E ardhmja e pambaruar,

Ndaj të gjithë, të gjithë tokë,

Gëzuar, o miq fteriotë,

Gëzuar për vit e mot!

Lefter ÇIPA

Fterrë, më 28 gusht 2004. (në festën e Fterrës)

Nr. 42 – dhjetor 2004

LEFTER ÇIPËS

Mbi një shkëmb në buzë të detit, shoh një burrë duke shkruar,

Është i pakët nga shëndeti, por është shumë i talentuar,

Lefter Çipa penë-artë, mendje hollë e shpirt - bujar,

Më ngjan si një mal i lartë, se është një poet i rrallë.

Këngët dhe vjershat e tua, mua më pëlqejnë shumë,

Burojnë si uji në krua e pastaj kthehen në lumë,

Brenda tyre gurgullojnë, bukuritë e shpirtit tënd,

Më kënaqin, më shërojnë, më dehin, më lenë pa mend.

Më sjellin erën  e malit dhe meloditë me longar,

Dëgjoj culen e çobanit, ison e detit me valë,

Aromë lulesh portokalli, manushaqe e trëndelinë,

Erën e luleve të malit, ndaj ta pëlqej poezinë.

Penën e ngjyen në det, ndaj s'të mbaron boja kurrë,

Pllaka shkëmbi, ke si fletë, ç'i skalit si në skulpturë,

Këngët, poezitë e tua, marrin krahë fluturojnë,

Kur i këndojnë zogjtë e shkruar, pilurjotët birbilojnë.!

                                                   Feksor SHKURTI

Nr. 45 – korrik 2005

AH MOJ KËNGA PILURJOTE

O'Pilur, o fshat i bukur, je ballkon përmbi Rivierë,

Midis maleve je futur, në çdo stinë ti ke pranverë,

Era e Jonit të flladit, nga malet të vjen freskia,

Gjer atje lart, kush u ngjit e s'u mahnit nga bukuria.!

Gurgullojnë ujërat nga malet, nga burimet gjer në det,

Bashkohen me këngën labe, dhe s'shterojnë asnjëherë,

Ah moj kënga pilurjote, moj perla e këngës labe,

Me ty asnjëherë s'u ngopa, dhe pse shpirti më kënaqet.

Lefter Çipa penë-artë, shkruan këngë dhe poezi,

Kush i lexon është me fat, se është minierë me flori,

Burojnë këngët pilurjote që i këndojnë bilbilat,

Polifoni që s'ka shoqe, si melhem që shëron shpirtrat.

Ti moj kënga pilurjote, që ma ke pushtuar shpirtin,

Meloditë dhe isua jote, më kanë rrëmbyer të gjithin,

Herë si një lum i rrëmbyer, herë e qetë si valë deti,

Herë si fëshfërimë e pyllit, herë e fortë si ball' tërmeti,

Pilurjotët zëmër-bardhë, trima, punëtor" e të zgjuar,

E kanë shpirtin si behar, e kanë lindë veç për të kënduar,

Në Pilur të gjithë këndojnë, burra, gra, fëmijë e pleq,

Se pa këngën s'mund të rrojnë, ju këndoftë zemra për jetë.

                                                   Feksor SHKURTI

Nr. 45 – korrik 2005

Këtu lindëm, këtu mbemë

Jetojmë,  në miqësi,

Që kemi mbrujtur në vite,

Ende s’kemi dashuri,

Presim fjalën e një dite.

Po dhe fjala, në mos ardhtë,

Përsëri, nuk prishet punë,

Sepse prapë do jemi bashkë,

Ndjenjat, nuk shtypen me dhunë.

Së bashku, kështu menduam,

Veçanti për këtë herë,

Për vendlindjen, ne  punuam,

Këtu lindëm, këtu mbemë.

                                                Teno Lona

Fterrë me ujë të kulluar

Fterrë me ujë të kulluar,
Që nga Ngurrza gjer n’Ixuar,
Gjelbërim gjithëvjetor,
Nga lumi, gjer lart në borë.

Të dua Fterrë, të dua ty,
Se atje prehen, të parët e mi,
Mësues Neimi, me zemër shqiptare,
Na mësoi si lexohet në Abetare.

Më parë jetonim, të gjithë ne fshat,
Se ishim një fis, ishim një gjak,
Sot nëpër Botë jemi shpërndarë,
Në Sarandë, Vlorë e Tiranë.

Shumë familje janë në Greqi,
Disa n’Amerikë, France e Itali,
Në Gjermani e vende të tjerë,
Dhe Kanadaja, po pret përherë
.
Ti ke nxjerrë, të mënçur përherë,
Bij që të nderojnë, o e mira Fterrë,
Se Ti do keshë gjithnjë vlerë,
Se je Labëri, dhe je Rivierë.

                                       Dilaver Shkurti


Fterrës

 

Fterra jonë e dashur,
Rrethuar me male,
Me shkurre e pyje,
Ngarkuar me halle...

Me shtëpi të gurta,
Mbjellur nëpër sheshe,
Nga rrëz’ e Ixorit,
Gjer të Breg’ i Lleshe.

 

Nga gjijtë të burojnë,
Kroje ujë-shumë,
Jetë e dritë të japin,
Dhe derdhen në lumë.

 

Ixori dhe Ngurrëza,
Begatinë ta shtojnë,
Ullinjtë e agrumet,
Përherë gjelbërojnë.

Arrat si dhe fiqtë,
Koshere me bletë,
Edhe dhitë e dhëntë,
Pasuri për jetë.

Shtatin ta përshkon,
Një rrugë gjarpërushe,
Vjen nga Grykë e Kuçit,
Zbret në Qafë të Dushe,

Rruga tutje ikën,
Fshatin tejetej kalon,
Zbret nëpër kodrina,
E puth, Detin Jon.

                                                 Ejup Mita

Vlorë, shtator, 2006.

Përherë, e paçim të shtruar !

Në fillim, shkela Greqinë,
Atje shumë duhej punuar,
Kudo hall me policinë,
Dhe gjuha,... duhej mësuar.

Ç’e gjeti, mavro njerinë,
Dhe emri, duhej ndryshuar,
Athinë,.. ngreha shtëpinë,
Për fterjotë, i preferuar.

Duhej të mblidhja dhrahminë,
Të ndreqja,… shtëpi e truall,
Nuk kam njoh, shejtanëzinë,
Veç djersën,.. kam preferuar.

Tani me punë, ndjehem mirë,
Me fëmijë,.. edhe me grua,
Tek unë,... kafen kanë pirë,
Sa s’mundem,... për t’i numruar.

Nga mot, qofshim dhe më mirë,
Por, gjithmonë… duke punuar,

Si fterjot,… kam për detyrë,
Të mos harroj,..Fterrë e truall.

Të mbajmë mirë,... dashurinë,
Prapë,…të mblidhemi n’Ixuar,
Të lëmë mënjanë “vogëlsinë”,
Për herë, e paçim të shtruar…!

                                                      Shako Mehemti

Fterrë, gusht, 2006.


 

Një det i mendjes, pa anë

Vij nga Fterra, n’ato gryka,

N’ato male, hijerëndë,

Ku zbret, duke qeshur dita,

Nat’e zezë, gjezdis më këmbë.

Lipsu ti, o Natë !,- i thashë,

Dhe ti, o gjumi pa rrënjë,

Male dhe gryka i lashë,

Ashtu si zogu me pëndë.

Përshëndetje, shokë të dashur !

E ju miq,  që kini ardhë,

Kur të presin, krahë-hapur,

Kthehet plaku e bëhet djalë.

Fterra mëmë e diturisë,

Këtëj e përtej kufije,

Rrjedh, një lumë i mënçurisë,

Nga djep i  demokracive.

Një det i mëndjes, pa anë,

Që derdhet, në majë të penës,

Dhe që mjaltin, nga çdo fjalë,

E rrufit, me gjuhë të presës.

I fterioti, është i gjallë,

Dhe te varri, ku ka rënë,

I zhuritur,  ku ka rarë,

Vajtimin, e kthen në këngë.

I fterioti është i besës,

Që flet pak e dëgjon shumë,

Mëndja thith ajkën e vesës,

Si qëngji, që pi në gjunjë.

Do t’i them të fteriotit,

Nja dy vargje më të poshtë,

O fteriotë, faleminderit,

Lezeti, bashkë me shokë.

Ti je, dollibash trapezi,

Jo,  dollibash  në raki,

Je tabani,  i çdo brezi,

Duke mbledhur: mënçuri.

Që nga ti,  e ju të tjerë,

Se të gjithë,  ju jeni Një,

Atje, mbi shkëmbinj në Fterrë,

Zëri juaj,   atje s’flë...

Kini ftuar shumë miq,

Dhe ata që kanë vuar,

Ti fteriot, mirë ta dish,

Për tya, sa kam filluar.

Tani, nuk jam djalë i ri,

U plaka, në vatrën tuaj,

Atje presim,  çdo njeri,

Baraz fteriot dhe i huaj.

                                                                    Teno Lona,

Fterrës së Labërisë,

Fterrës së Rivierës,                                                  

Fterrës së Labërisë,                                                 

Fterrës së Rivierës,                                                  

Gjeneratës së tyre,                                                    

“Parlamentit të Fterrës

E madhe Labëria,                                                 

E bukur Riviera,                                                   

Atje është MIRËSIA,                                            

E ka mbjellur Fterra. 

Gazeta “Fterra juaj”,                                                

U bë edhe jona,                                                       

Ngrohu shpirtrat tuaj,                                              

Edhe shpirtrat tona. 

E para gazetë në Labëri,                                        

Nga shkëndija në flakë,                                         

Me plot shoqe e gjitoni,                                          

Si hoje mbushur mjaltë.

Gazeta “Fterra jonë”

E thjeshtë, pak e sak,                                               

Po ia doli mbanë,                                                     

Kurrë nuk u ndal.  

Askënd s’la pas dore,

Si mëmëzonja merakun,                                             

Kujdesi si stanëtore,                                                    

Si babazoti uratën.   

E para në kushtrim,

Që ndezi mall për Fterrën,                      

Për vendlindjen, dashurinë,                      

Aty ku të parët prehen. 

Të bukurën traditë,

Fteriotët, nga do që janë,

Mblidhen për çdo vit,

Në Fterrë e në Tiranë.

 Nisiatorët e parë,

 Mbeten me nder,

 Gurua, Goni, Muzua

 Dhe shumë të tjerë.

 Në 10 vjet me radhë

 Punë e penë flori,

 Me zemër të bardhë,

Pleq edhe rini.

 Çdo ditë fteriotët,

 Për vite me radhë,

 Takimin e traditës

 Asnjëherë s’e lanë.

Ata s’vijnë për mbledhje,

 Po për t’u takuar,

Flasin dhe për Fterrën,

 Si dikur n’Ixuar..

Halo Abazi,

tërbaçjot, mik i fteriotëve.

Fteriotë,

A doli Gazeta ?

Dhjetë vjet, i mbushe sot,

Ti, o moj gazeta “Fterra”,

Urime për jetë e mot,

Se Fterrës i rritet vlera.

Dhe, si një lule e rrallë,

Po të vaditin, të gjithë,

Për Ty, ne jemi krenarë,

Tre botuesit, janë të parë.

Për Ty, u mblodhën,

Bënë “paralament”,

Në vargje hodhën,

Gëzim, hidhrim, mall për jetë.

Gjatë viteve, u shkrove histori,

Nga të lashtit, të rejat e fëmi,

U rrit tirazhi, u përhap në diasporë,

Nënat e djemtë, u bënë sponsorë. 

Mbasi thonë: Tungjatjeta !

Fteriotët pyesin: A doli gazeta?

Se të gjithë duan të dinë,

Për Fterrën e njerëzinë,

Në “Fterra jonë”, çdo herë,

Shkruhet për fteriotë e Fterrë,

Gjthëmonë, për çdo vlerë.

 Me sy të mirë, si përherë.

Uroj me shpirt dhe me zemër,

“Fterra jonë”, ta ruaj kët’emër,

Dhe për vlerën, që ka marrë,

Të na jetë gjithnjë: e parë...

                                                         Meliha Lohja,

Ja erdha prapë tek kjo shtëpi.

Ja,erdha prapë te kjo shtëpi

Ku kam kaluar fëmijërinë,

Degët e fikut mbi avlli

Krahët me mall  drejt meje shtrijnë.

Ja vatra ku u rrita unë

Dhe ëndërrova gjithësinë,

Pas malesh  deti i pagjumë,

Më zgjonte netësh papushim.

Ne shihnim yjet nga dritarja,

Shkëlqenin si vishnja të kuqe,

Na zinte gjumi në mendime

Për botën që përhumbej tutje.

Eh!Vite mbushur me uri,

me errësirë, paragjykime…

Nuk ndiej për ty më nostalgji,

malli më merr për strehën time.

Ja erdha prapë tek kjo shtëpi

Ku kam jetuar fëmininë…

Më shohin trarët me çudi,

I shoh dhe bie në mendime.

                                               Sulejman MATO

                   Fterrë. 1976

NËNËMADHE  FTERRA

Poemë

Nënëmadhe Fterra, më kish marrë malli,

dhe u nisa erdha për ca ditë behari.

Putha dorën tënde prej shkëmbi të fortë

dhe mbështeta kokën te prehri yt i ngrohtë.

Por më pushtoi shpirtin përzemërsia jote,

me atë tërheqjen tënde magjiplote

dhe si për çudi, në çast ngazëllimi,

zemra m’u bë zog e nisi ligjërimin. 

Nga të gjitha anët më thirrën njëherësh

të këndoj pran’ tyre, si bilbil i verës:

Mali më dha sinjal me dritën jeshile.  

Bregu i bleruar më tundi ca zile.

Shkëmbi Kuq më ftoi në fron perëndie.

Lëndina më shtroi barin nën një hije.

Ixori më nxori ujin e shërimit.

Ajri më dhuroi frymën e gjallërimit…

Ma bëri me sy rrushi kokërrbardhë:

“Ec të ëmbëlsonesh, këtu a derëbardhë!”

Mbuluar me gjethe si plaka me shami,

fiku perdhikul,  tha: “ Eja a shati !”

Përmes tarracimesh, poshtë nëpër ledhe

më thirrën rrugicat, rrethuar me gjerdhe:

“Eja, zog behari, mbi kopshte këndona 

perimet bleroshe, që mbushin sofrat tona !”

Më thirrën çatitë me rrasa prej guri,

ku kan’ lindur brezat, burrat pas çdo burri:

“Këndo muret tanë, që ruajnë brënda,

belbëzime foshnjash dhe ninulla nënash;

Ku nënat mëkuan me sisën e jetës

burrat e dëgjuar ngjitur së përpjetës,

dhe brumi njerëzor, bën prap të qesh fëmija,

të ndriçoj gruaja, të valoj burrëria !…”

Por thirrjet i mblodhi të gjitha në një vend

rrapi degëgjerë me hijen e rëndë.

Dhe bashk’me bilbilin e dehur sipër degës, 

nisëm t’i këndojmë Nënëmadhe Fterrës.

Gjethi shushurit, teksa fryn veriu,

sikur tund freskoren mbi djep çilimiu

dhe përkund mbi degë limon, portokalla.                  

Tutje skuqin faqet mollët bashk’me dardha.               

Arra kokërrmadhe, shtatzëna e verës,

rrit nëpër lëvozhga polenin e erës.

Ulliri shtrin degët si qiell me yje,  

diellit i merr vajin - ilaç perëndie.

Bletët vijnë nga lulet duke mizëruar,

bagëtitë kthehen me gjinj të rënduar.  

Kosherja me mjalt, dybeku me qumësht,

njëra më zbut zërin, tjetri më njom buzët.

Në shtëpi të hallës byreku nën saç  

kuqëlon nga prushi dhe bie era gjalp.

Buka del nga furra me avull mbuluar

si hëna mes reve, duke kundërmuar.

Mbushur gjith’ aromë kjo oda e miqve,

me ftonj e çapele, mollë e bukfiqe.

Pa ngrihet dollia me raki të fortë:

“Të na rrojnë fëmija, kudo nëpër botë!…”

                    *    *    * 

Të shoh veshur kohrash, o moj Fterra labe,

Princesh meskëputur, jelek me çitjane.

Flokët dy gërsheta tri pëllëmbë pleksur.

Sytë si shkëndia, prej strallit të shkrepur.

Faqet kuqëloshe me një cipë pjeshke,

thelpinj mandarine buzët ngjyrë shege.

Ballin të stolisur filigran prej sermi.

Mesin të shtrënguar me gjardan argjendi.

Të shoh përmes shekujsh, Fterra ime e lashtë,

me pjellën të mbledhur, kokë më kokë bashkë.

Te shoh besëlidhur në mbledhje, kuvende,

tek peshon fjalën me peshoren mendje.

Moj fisnikja jonë, që mbi çdo gjë në jetë,

pastërtinë e gjakut, pate më të shtrenjtë,

duke mos cënuar prejardhjen e fisit,

si përbrënda pragut edhe rreth mjedisit.

Dhe i plekse fiset me fill harmonie,

si sixhade nderur, në shesh historie.

Për të dalë nga portat një zë e një mëndje,

sikur gjithë fshati mban një iso kënge.

Moj nën’ e bekuar, Fterra jonë e urtë,

që nuk njohe kurrë kusarë dhe hajdutë,

nuk njohe vëllavrasje dhe as hasmëri,

Vetëm këmbim gjaku vllamëri - motërmi. 

Nënëmadhja trime, armëlara me flori,                      

fortesa shkëmbore e qëndresës për liri,

që nga Maro Konda, trimja bija jote -

nusja sokolesh e vatrave Çorrjote,

deri te petritët e harkut të Çlirimit - 

shigjetat përballë Romës dhe Berlinit.  

Të gjithë të shkolluar dhe trima luftëtar,

të gjith’ të nderuar komandant, komisarë.

                    *       *        *

Sot, moj Fterra jonë, e dituris dhe shkencës,

shkruan libra shumë dhe ringjall shumë njerëz.

Qartëson gjithë shtetin me kode e ligje,

gërmon thellësitë e lashtësisë antike.

Në dritën e diellit nxjerr fundin e detit.

Shqipëron gjith’gjuhët që flet kontinenti.

Në skena teatri dhe nëpër ekrane

shpërndan gjithandej gazin prej Tirane.

Dhe strehëzën e ngre në çdo pikë harte,

nga deti i Jugut, deri lart në Alpe.

Dhe stërvit shqiponjat që të fluturojnë,

mëson zogjt’ e vegjël si të cicërojnë.

Nënëmadhja jonë, o moj Fterra e re,

i shpërndave zogjtë tutje nëpër re.

Brazdat e mendimit, lëron urt’e butë,  

dhe mbjell kudo fidane, deri në Hollivud.

Krahët larg i shtrive, nëpër kontinente.

Pa zure i flet botës me gjuh’ internetesh.

Dhe shëtit gjith’globin me kalë supersonik,

që nga Atlantiku deri në Pacifik.

                 *     *     *

Jam një biri yt, moj Nënëmadhja ime, 

që të përgjërohem me kaq këngëzime. 

Dhe pas ligjërimit, dua të të uroj,

me gjakun e zemrës, jo aspak me gojë:

Zëri im t’u bëftë kryekëng’ e vitit,

të gëzoftë së pari vetë thelbin e shpirtit.

Vargu im t’u bëftë ilaçi i ëndrrës,

të shëroftë plagët e tua të zemrës. 

T’u bëftë rima ime, më i ëmbli mjalt,

që del nga nektari i luleve përqark.

T’u bëftë mendimi, flutur krahëshkruar,

në gjoksin tënd të bukur, një çast i qëndruar.

Loti im tu bëftë shami e qerpikut,

kur vajton me mall bijt’që të kanë ikur.

Gazi im tu bëftë si buzëqeshje hëne,

kur ti nis gazmon për çdo lindje nëne.

Uroj të lartohet emri yt i njohur,

përmbi gjithë malet që ke rretherrotull !

U nderofsh përjetë, nëpër mijra kohra !

Dhe të shkoftë lavdia, ku ka skaje bota !

                                            Vullnet Mato

Shtator 2007